Photographer
อนุช ยนตมุติ
Make up
facebook.com/ZUPEREGO
– – –
ผมโตไม่ทันยุคของการทำอาร์ตเวิร์คด้วยการใช้อักษรขูด กาวยาง และคัตเตอร์คมๆ แต่ก็เคยได้ยินได้ฟังพี่ๆ แถวนี้โม้ให้ฟังอยู่บ้าง และเมื่อคนรุ่น ‘ทำมือ’ เจอ app ช่วยดีไซน์กึ่งสำเร็จรูป ประเภท phoster เว็บอย่าง canva.com หรือการ ‘ทำให้เป็นภาพสีน้ำ’ ด้วย waterlogue พวกเขาจึงบังเกิดความตื่นตาตื่นใจ
เครื่องมือช่วยให้อะไรง่ายขึ้นมาก ง่ายกระทั่งเกิดการสวิงกลับไปนิยมอนาล็อก ไม่ว่าจะแท้หรือเทียม
ช่างภาพชั้นครูคงเห็นภาพขาวดำผ่านฟิลเตอร์มือถือแล้วอุทานว่า ทำไมส่วนมืดส่วนสว่างมันขาดรายละเอียด แล้วเกรนภาพนั้นก็ช่างหยาบสากลูกกะตา ส่วนภาพสีก็ซีดจางสว่างเว่อร์ ผิวเนื้อไม่อมเขียวก็อมม่วงช้ำเลือดช้ำหนอง แล้วนั่น ใช้กล้องดิจิตัลมิใช่เหรอ รอยแสงรั่วนั่นมาจากไหน!?
วัยที่แตกต่างจึงไม่ใช่เพียงเรื่องทางกายภาพและเทคโนโลยี แต่รวมถึงการให้คุณค่า ให้ความหมาย และรับรู้ถึงความงามก็พี่ๆ แถวนี้อีกนั่นล่ะ ที่พูดว่าอุดมคติสามประการคือพระรัตนตรัย… เอ๊ย ไม่ใช่ คือ ความดี ความงาม และความจริง
แต่สิ่งที่เราเห็นกันทุกวันนี้ มีความจริงอยู่ในนั้นกี่มากน้อยเล่า? ลองฟัง TED talk ตอนหนึ่งที่ คาเมรอน รัสเซล นางแบบชุดชั้นใน Victoria’s Secret พูดว่าความสวยงามไม่ใช่สิ่งสำคัญ (ต้องให้คนสวยพูดถึงจะมีน้ำหนัก 555) เธอบอกว่าภาพโฆษณาที่มีเธอเป็นแบบนั้น ‘ไม่ใช่ตัวเธอ’ เพราะมันผ่านกระบวนการเสกสรรค์ปั้นแต่งลบจุดบกพร่องของร่างกายมนุษย์เสียสิ้น
ความงามในความหมายด้านบนของรุ่นพี่กับความหมายของมนุษย์มึนๆ คลุมเครือๆ โพสต์โมเดิร์นจึงเกิดการปะทะสังสรรค์กันอยู่บ่อยครั้ง — อย่างมีชีวิตชีวาความน่าสนใจในอนาคตอันใกล้ก็คือ มีแนวโน้มว่าคนรุ่นผมจะเกษียณตัวเองช้าลง
หลายคนที่บ่นๆ ว่า เป็นวัยรุ่นมันเหนื่อย อาจต้องบ่นไปอีกหลายสิบปี (หากยังไม่ตาย) เพราะเป็นคนแก่น่าจะเหนื่อยกว่าวัยรุ่นนะ ถึงตอนนั้นเราอาจไม่มีเวลาอยู่บ้านรดน้ำต้นไม้ เกาพุงหมา กระทั่งไม่มีหลานให้เลี้ยง (เพราะไม่มีลูก) แต่ยังต้องทำงานหาเลี้ยงตนเองต่อไปในยามชรา มันก็น่าสนใจว่าความใหม่และความเชยในวันนั้นจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร และปะทะสังสรรค์กันแบบไหน
เอาเข้าจริงความชรานั้นไม่ได้น่ากลัวเท่าไรหรอก เพราะคุณยายวัย 90 ยัง ‘ออกแบบ’ ได้เลย
กราฟิกดีไซเนอร์ในฐานะ ‘นักสื่อสารด้วยภาพ’ เป็นอาชีพที่มีวันหมดอายุรึเปล่า จะยังพูดจากับคนอื่นรู้เรื่องอยู่ไหม? ผมไม่แน่ใจหรอกครับ
ที่สำนักงานของเรามักจะอำกันเองบ่อยๆ ว่า “เชยที่สุด คือความกลัวเชย”
อันที่จริงรสนิยมคงไม่หมดอายุหรอก เพราะมันก็เวียนๆ วนๆ หยิบของเก่ามาใช้ใหม่กันประมาณนี้แหละ แต่ ‘สายตา’ สิ หมดสภาพชัวร์ๆ
แต่ไม่แน่ใจว่าอะไรจะเสื่อมก่อนกัน
ระหว่าง วุ้นในตา…
หรือเซลสมองที่ไม่ยอมต่อวงจรเข้าใจสิ่งที่สะท้อนสู่เรตินา.
azt 